Parma wallabie

Algemene informatie

Anders dan de naam doet vermoeden heeft de naam “parma wallabie” niets te maken met parmaham. Het woord “parma” in zijn naam komt uit een taal van de Aboriginals, de oorspronkelijke inwoners van Australië. “Parma” is in die taal de naam voor de parma wallabie, en is dus door de wetenschap uit die taal overgenomen. “Parma wallabie” heeft dus niets te maken met parmaham, en “parmaham” slaat op ham afkomstig van varkens uit de Italiaanse provincie Parma.

De parma wallabie heeft een lichaamslengte van 45 tot 55 cm en een staart van ongeveer 45 cm lang. Deze afmetingen bij elkaar maken dat de parma wallabie minder dan een tiende de grootte heeft van de grootste kangoeroesoort ter wereld, de rode reuzenkangoeroe. De parma wallabie is dus een kleine soort. Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes. Bij zowel de parma wallabie als alle andere soorten kangoeroes is het zo dat alleen vrouwtjes een buidel hebben, en mannetjes niet.

De parma wallabie is een planteneter die gras en kruiden eet. Verder leeft hij in groepen van zo’n 20 individuen. De parma wallabie is vooral ’s nachts en in de schemering actief. Overdag rust hij vooral uit. De parma wallabie leeft in graslanden, bossen en regenwouden.

De parma wallabie leeft in de eucalyptusbossen van het oosten van Australië. De westerse wetenschap kwam pas in 1846 te weten dat deze diersoort bestond, terwijl de Aboriginals (de oorspronkelijke inwoners van Australië) de parma wallabie al duizenden jaren kenden. Vanaf de zogenaamde ontdekking van deze soort in 1846 werd de parma wallabie steeds minder vaak gezien, en tegen het einde van de 19^de eeuw helemaal niet meer. Vanaf toen tot 1965 dacht men dat de diersoort was uitgestorven. Maar in 1965 werd er een groep parma wallabies ontdekt op het eiland Kawau, vlak voor de kust van Nieuw-Zeeland. Het bleek dat ze op Kawau sinds 1870 leefden na daar te zijn uitgezet, en tot de herontdekking van deze dieren in 1965 was men dat “vergeten”. Bij verder onderzoek in 1967 en daarna bleek dat de parma wallabie toch ook nog steeds voorkwam in oostelijk Australië, alleen wel in relatief kleine aantallen. Uitgestorven was hij dus helemaal niet.